adcurro

adcurro
ac-curro ( adc. ), cŭcurri and curri, cursum, 3, v. n., to run to a place, to come to by running, to hasten to.
I.
Lit. constr. absol., with ad and in:

expeditus facito ut sis, si inclamāro ut accurras,

Cic. Att. 2, 20; 12, 18 (accucurrisse);

13, 48: cupide ad praetorem accurrit,

Cic. Verr. 2, 5, 3; so Caes. B. G. 1, 22; ib. 3, 5; Sall. J. 106, 2:

in Tusculanum,

Cic. Att. 15, 3:

ad gemitum collabentis,

Tac. A. 2, 31:

in castra,

Caes. B. Alex. 53:

in auxilium accucurrerunt,

Suet. Calig. 58:

ad visendum,

id. Ner. 34:

auxilio suis,

Sall. J. 101, 10.— Impers.:

accurritur ab universis,

Tac. A. 1, 21.—
II.
Trop., of ideas:

istae imagines ita nobis dicto audientes sunt, ut simul atque velimus accurrant,

come up, present themselves, Cic. Div. 2, 67, 138.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”